سبک وابی -سابی :

سبک وابی- سابی یک مفهوم در زیبایی‌شناسی سنتی ژاپنی است که یک جهان بینی بر پایه پذیرش ناپایداری و زودگذری و پذیرش نقص‌هاست. این نوع تفکر زیبایی شناختی به عنوان یک نوع زیبایی “ناپایدار، ناتمام” توصیف می‌گردد. این مفهومی است از آموزه‌های بودایی  در باب سه نشان هستی : (三法印 sanbōin)  ناپایدار‌بودن (無常 mujō)، ریاضت‌کشیدن (苦 ku) و خالی‌بودن و نبود ضمیر (空 kū).

“وابی” به معنی «ستایش و زیبا دیدن اندوه و فقر و سادگی»، و «سابی» به معنای «ستایش و زیبا دیدن پیری و کهنگی و تنهایی و دلتنگی» است. این دو اصطلاح اغلب در کنار یکدیگر و به‌صورت یک واژه (وابی‌سابی) به کار می‌روند و برای توصیف زیبایی آثاری استفاده می‌شوند که تمایل به طبیعی بودن و سادگی و بی‌پیرایگی دارند و از تفاخر و خودنمایی گریزان‌اند.

وابی – سابی که از فلسفه ذن- بودیسم و از اعماق فرهنگ ژاپن تراویده است بر پایه عدم تقارن، زبری و ناهمواری، سادگی، صرفه‌جویی، فروتنی و قدردان‌بودن نسبت به بی‌آلایشی و راستی اجزا و احکام طبیعت است.

برای این که بتوانیم چیزی را وابی-سابی خطاب کنیم باید نوعی احساس و یک هوس و میل روحانی به همراه داشته باشد، در آن صورت است که می‌توان گفت آن چیز وابی-سابی است.

از نقطه نظر طراحی یا مهندسی، ممکن است از “وابی” به عنوان کیفیت ناقص و معیوب در هر شئ، و  همینطور “سابی” را به فناپذیری تحدید شده هر شئ تفسیر کرد. از این رو از لحاظ آوایی و لغوی و در زبان ژاپنی به معنای زنگار و آلودن است.